Kelebek etkili tanışma part 2:

Heh nerde kalmıştık?

Henry adını söyledi ve elini uzattı. Ohannes, elleri ne kadar estetikti adamın. Turuncu ojeli tırnaklarımı, parmaklarımı ve avuç içimi ona uzatırken yüce rabbim rüyada falan mıyım aceba ben dedim içimden. Neyse ki manikürüm tamamdı, kendime onca sövmelerimden sonra bi işi doğru düzgün yapabilmiş olmanın haklı gururunu yaşıyordum. Tüm hücrelerimle çılgınlar gibi hissettiğim kibarlığımla ismimi söyledikten sonra içten bir gülümsemeyle memnun oldum dedim. O da memnun oldum dedi. Ortada nurtopu gibi bir memnuniyet vardı gençler. Resmen memnuniyet bayraklarını çekmiştik, o derece memnunduk birbirimizden o an.

Tabi, kıskanç köpüş Roma aramızdaki elektriklenmeyi hissetmiş ortamın huzurunu kaçırmaya çalışıyor, götünde kurt varmışçasına kuduruk kuduruk hareket ediyordu. 2 sn önce gelecekteki villamızın bahçesinde kocaman kulubesi olan Roma'nın şimdi yatacak yeri yoktu. Ulan köpek olan sensin, sahiplenilmeyi senin beklemen gerek, ne bok yemeye sahibini sahipleniyosun insan mısın sen? Şapşal Roma.

Huzursuzluğun farkına varır varmaz kafama top atan çocuklara "Topunuzu keserim lan alın şu iti götürün başımızdan" diye bağırmak istedim ama nerdeee. Hayatın bi yerden sillesini vuracağı vardı, bunu biliyordum. Her şey bu kadar yolunda gidemezdi (tabi neresinin yolunda gittiği tartışılır koca kafama çok net yedim topu, bütün nöronlarım öldü falan) izlediğim Lie To Me'nin de etkisiyle huzursuzluğu paçalarından akan Henry'nin Roma'sını oradan uzaklaştırması gerektiğini anlayarak "Sıkıldı galiba" dedim. "Evet yürümek istiyor." dedi. Ay istediğin yürümek olsun, durağa kadar yürürüz, istersen okula kadar bile yürürüz Gayrettepe senin, Etiler benim.

"Ben sizi tutmayayım zaten okula gitmem gerek" dedim ve restimi çektim ayağa kalktım, haybeden kafamı  ovaladım biraz, silkindim ve kendime geldim. O da restimi gördü. "Durağa kadar gidiyorsan biz de sana eşlik edebiliriz zaten faturalarımızı yatırmamız lazım" dedi ve iş orda bitti. Fatura ne lan. Neyse sonuçta bahane lazım yukarı doğru çıkmak için. Yürümeye başladık. Konuşuyoruz da bi yandan. Karşı yönden gelen kızlar, çoluk çocuklar paso mıncırmaya kalkıyolar Roma'yı 10 dakikalık yol oluyor mu sana 20 dakika. Hiç de sevmem amına koyim böyle işleri. İt de sevecenin en önde bayrak sallayanı, büyük bi şevkle sevdiriyor kendini lale.  Benim Henry de öyle böyle yavşaklardan değil zannımca, bi gülüyor kızlara bi sırıtıyor eşşoğleşşek gösteriyor gamzelerini falan ben bi sinir ol bi sinir ol. İtin kime çektiği belli oldu yani.

Hemen merakınızı gidereyim Henry, özel bir üniversitede İşletme okuyan ve okulumun ismini ona söylediğimde aşırı tepki veren bi şahsiyet. Hayır yani anlamıyorum, bunda "wuhuuu boğaziçinde okuyooo" yapcak bi şey yok ki lan. Zor bi şey değil ki koduğumun okuluna girmek. Kimse kendini özel de hissetmiyor yani. Ya da geçen 4 senenin ardından biz işi iyice kanıksadık ondan. Neyse konuyu dağıtmayalım. Bi de yan apartmanda oturuyormuş, öylesine de bi komşu kendisi.

Adama uzaktan bakmak daha iyiydi galiba lan diye düşündüm bi an. Zaten hep hayal kırıklığı olur böyle şeyler. Mesela blogtan falan da okuyosun bissürü kişiyi, ekranda vs görüyorsun hep bi beklenti altında kalıyor bazı şeyler. Hep bi tık aşağıda kalıyorlar nedense. Adam uzaktan hatta yakından bile Yunan tanrısı gibi ama ağzını açana kadar. Tabi ben biletini kesmedim hemen. Kesemedim lan. Pislik, bi kızı nası mutlu etceğini biliyo çünkü. Yanından geçtiğimiz apartmanın bahçesinden sarkıvermekte olan bi çiçeği kopardı verdi bana. Hem romantik, hem çapkın. Bu esnada iç sesim yine allaha yakarmakta, allammm naapcam la ben falan demekteydi. Gossip Girl'deki Blair edasıyla teşekkür ettim, restime jestle karşılık veren bi çocuk vardı karşımda. Bi yandan da düşünüyorum ulan nolur sanki evlencek değiliz ya takılırız falan diye. Geniş bahçeli villayı yıkıp yerine üstü açık arabamızla boğaz turları attırdım bize. O sırada durağa gelmiştik. Yollarımız ayrılıyordu. Ve.........

Part 3'ün olacağını söylemiş miydim daha önce?